سندرم رینود عبارت است از حالتی که رگ‌های خونیِ انگشتان دست‌ها و پاها، واکنش شدیدی به سرما یا استرس نشان می‌دهند.

عموما این مشکل خطرناک نیست اما در برخی از افراد، این کاهش جریان خون می‌تواند مشکلات جدی به وجود بیاورد.

علل ایجاد سندرم رینود

وقتی هوا سرد است، بدن شما برای حفظ گرما، جریان خون به نقاط انتهایی بدن مثل دست ها و پاها را محدود می‌کند.

برای این منظور، سرخرگ‌های کوچکِ این اندام ها منقبض می‌شود. اگر به سندرم رینود مبتلا باشید، این سرخرگ‌ها بیش از حد منقبض می‌شوند و انگشتان دست‌ها و پاهایتان سرد و بی حس می‌شود و رنگ آنها به سفید و یا آبی تغییر پیدا می‌کند.

این حالت معمولا حدود 15 دقیقه طول می‌کشد. با گرم شدن بدن و منبسط شدن سرخرگ‌ها، احساس گِزگِز در انگشتان شما ایجاد می‌شود و آنها قبل از اینکه به حالت عادی برگردند، قرمز می‌شوند.

انواع مختلف سندرم رینود

سندرم رینود شامل دو نوع رینود اولیه و رینود ثانویه می‌باشد.

رینود اولیه: این سندرم بدون هیچ گونه بیماری زمینه‌ای  اتفاق می‌افتد و معمولاعلایم خفیفی دارد.

رینود ثانویه: رینود ثانویه در نتیجه سایر بیماری‌ها مانند لوپوس یا آرتریت روماتوئید ایجاد می‌شود. این بیماری چندان شایع نیست، اما احتمال دارد موجب ایجاد مشکلاتی مثل زخم‌های پوستی و قانقاریا در فرد شود. این مشکلات زمانی اتفاق می‌افتند که سلول‌ها و بافت‌های اندام‌های انتهایی، به خاطر کمبود خون بمیرند.

چه افرادی به سندرم رینود دچار می‌شوند؟

حدودا از هر 10 نفر، یک نفر به رینود اولیه دچار می‌شود، از سوی دیگر، یک درصد افراد (یا حتی کمتر) ممکن است به رینود ثانویه مبتلا شوند.

• زنان، 9 برابر بیشتر از مردان به این سندرم مبتلا می‌شوند.
• افراد در تمام سنین ممکن است به سندرم رینود مبتلا شوند، اما معمولا افراد در سنین 15 تا 25 سالگی به این بیماری مبتلا می‌شوند.
• افراد مبتلا به رینود ثانویه، معمولا پس از 35 سالگی به این بیماری مبتلا می‌شوند.
• افرادی که به بیماری‌های آرتریت روماتوئید، اسکلرودرمی یا لوپوس مبتلا هستند، بیشتر در معرض ابتلا به سندرم رینود ثانویه قرار دارند.
• افرادی که از داروهایی برای درمان سرطان، میگرن یا فشار خون استفاده می‌کنند، بیشتر احتمال دارد که به سندرم رینود دچار شوند.
• افرادی که به سندرم تونل کارپال مبتلا هستند یا با ابزارهای ارتعاشی مانند مته سروکار دارند، بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.

چطور می‌توان این بیماری را تشخیص داد؟

اگر پزشک، احتمال می‌دهد که شما به سندرم رینود مبتلا هستید، در مورد علایم بیماری از شما سوالاتی می‌پرسد و انگشتان دست‌ها و پاهای شما را معاینه می‌کند.

ممکن است از ذره بین خاصی به نام دِرموسکوپ برای بررسی رگ‌های خونی اطراف ناخن‌های شما استفاده کند تا متوجه شود آیا آنها بزرگ و غیر طبیعی شده‌اند یا نه.

 اگر پزشک احتمال بدهد که علت مشکل، بیماری دیگری است، ممکن است به شما توصیه کند که آزمایش خون انجام بدهید.

رینود چطور درمان می‌شود؟

اگر به بیماری رینود مبتلا هستید، درمان شما با این هدف انجام می‌شود که از حملات بعدی بیماری در امان بمانید.

گرم و خشک نگاه داشتن دست‌‌ها و پاها، کنترل استرس و انجام مرتب تمرینات ورزشی، روش‌هایی هستند که برای درمان بیماری رینود توصیه می‌شود.

ممکن است پزشک از شما بخواهد که از داروهای بدون نسخه مانند داروی سرماخوردگی که حاوی سودوافدرین است استفاده نکنید، چرا که مصرف این داروها می‌تواند علایم بیماری را تشدید کند و باعث شود رگ‌های خونی، منقبض شوند.

در صورتی که دچار زخم‌های پوستی شده‌اید ممکن است لازم باشد از کرم‌های دارویی استفاده کنید.

اگر با وجود رعایت موارد فوق بیماری شما بهبود نیافت و مشکل‌ جدی‌تر شد، احتمال دارد که پزشک انجام عمل جراحی را پیشنهاد کند.

طی عمل جراحی، اعصاب منتهی به رگ‌های خونی پوست قطع می‌شوند تا باز و بسته شدن مکرر آنها محدود شود. همچنین ممکن است پزشک برای مسدود کردن اعصاب، داروهایی را به دست یا پاهای شما تزریق کند.