بدن ما از قند (گلوکز) به عنوان سوخت استفاده می کند.

زمانی که در نحوه تنظیم و استفاده از قند اختلالی ایجاد شود، با دیابت نوع 2 مواجه هستیم که در طولانی مدت منجر به آسیب هایی می شود که در ادامه این مطلب به آن خواهیم پرداخت.

اکثر دیابتی ها را مبتلایان به دیابت نوع دو تشکیل می دهند.

در این نوع از دیابت، لوزالمعده همچنان قادر به تولید انسولین می باشد؛ ولی انسولین ترشح شده توانایی لازم برای هدایت قند به درون سلول ها را ندارد.

این مشکل به دو دلیل اتفاق میفتد؛ یا در ناحیه گیرنده سلول ها، که محل تأثیر انسولین بر روی آن هاست، اختلالی به وجود می آید و یا انسولین ترشح شده در ساختار خود نواقصی دارد که مانع از عملکرد صحیح آن برای تجزیه قند می شود.

این حالت تدافعی در مبتلایان به دیابت نوع 2، مقاومت به انسولین نامیده می شود.

وقتی سلول ها به انسولین مقاوم می شوند، انتقال قند به سلول ها به انسولین بیشتری نیاز دارد و قند زیادی در خون باقی می ماند.

با گذشت زمان اگر سلول ها به انسولین بیشتر و بیشتری احتیاج داشته باشند، لوزالمعده نمی تواند انسولین کافی برای ادامه کار تولید کند و با شکست مواجه می شود.

 چنانچه قند موجود در خون نتواند وارد سلول ها شود، در رگ ها انباشته می شود که نتیجه آن افزایش قند خون است.

بر اثر افزایش قند خون ترشح انسولین از لوزالمعده نیز افزایش یافته و این تجمع انسولین در سیستم گردش خون سبب بروز عارضه ای تحت عنوان “هایپر انسولینمی” شده که در دراز مدت موجب ناراحتی های عروق می شود.

به مرور زمان قند خون بالای ناشی از عدم کنترل صحیح دیابت می تواند تأثیرات جبران ناپذیری را بر روی اعضای مختلف بدن داشته باشد و منجر به عوارض و مشکلاتی همچون ناراحتی های قلبی، نابینایی، فشار خون بالا، اختلالات عصبی و نارسایی های کلیوی شود.

 گاهی تأثیرات منفی قند خون بالا مستقیما متوجه سلول های بتا (انسولین ساز) در لوزالمعده گشته و از میزان انسولین ترشح شده می کاهد.

قبلا به دیابت نوع 2 دیابت بزرگسالان گفته می شد.

 با اینکه این نوع از دیابت در افراد مسن شایع تر است، اما هم دیابت نوع 1 و هم دیابت نوع 2 می تواند از دوران کودکی هم آغاز شود.

با اینکه درمان مشخص و قطعی برای دیابت نوع 2 وجود ندارد، اما خوشبختانه با کاهش وزن، تغذیه مناسب و ورزش می توانید به مدیریت این بیماری کمک کنید.

اگر رژیم غذایی و ورزش به تنهایی برای کنترل قند خون شما کافی نباشد، ممکن است پزشک برای شما داروهای کاهنده قند خون یا انسولین تجویز کرده و از این طریق به کنترل صحیح بیماری کمک کند.

ابتلا به دیابت نوع 2 ممکن است سبب بروز تغییراتی در نحوه زندگی با تغذیه شود. با رعایت اصول مشخصی می توان آسیب های ناشی از بیماری را به حداقل رساند؛ اما در مواردی که افراد از ابتلای خود به دیابت آگاهی پیدا نمی کنند.

امکان مدیریت آن را هم نخواهند داشت که سبب می شود به مرور زمان آسیب های جدی ای به واسطه ی این بیماری به سلامتیشان وارد شود.

 به همین دلیل است که آگاهی از علایم هشدار دهنده به دیابت جهت کنترل آن از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.

مری جانسون، مدیر موسسه کیفیت و آموزش دیابت گزینر می گوید: یکی از بارزترین نشانه های ابتلا به دیابت، سطح گلوکز بالاترازحد طبیعی در خون است.

قبل از این که به آن نقطه برسید، علایم هشداردهنده ای وجود دارد که با آگاهی از آن ها می توانید  از ابتلای خود به این بیماری سریع تر مطلع شوید.

موارد زیر علایم هشدار دهنده ای هستند که ممکن است نشان دهنده ابتلای شما به دیابت باشند:

بیشتر از حد معمول احساس گرسنگی و خستگی می کنید.

وقتی غذا می خورید، بدن شما غذا را به گلوکز تبدیل می کند تا انرژی مورد نیاز سلول ها تامین شود. اما برای این که گلوکز وارد سلول ها شود به انسولین نیاز است.

اگر بدن شما انسولین کافی تولید نکند، اصلا انسولینی تولید نکند یا سلول ها در برابر انسولین مقاومت کنند، گلوکز نمی تواند وارد سلول ها شود.

درنتیجه شما انرژی کافی نخواهید داشت و بیشتر از حد معمول احساس خستگی و گرسنگی می کنید.

ممکن است دفعات بیشتری ادرار کنید و هم چنین بیشتر احساس تشنگی کنید.

تعداد دفعات ادرار در افراد مبتلا به دیابت بسیار بیشتر از یک فرد معمولی (به طور معمول 4 تا 7 بار در طول 24 ساعت) است.

در افرادی که دیابت ندارند، زمانی که گلوکز به کلیه ها می رسد بدن مجدد آن را جذب می کند. اما در افراد مبتلا به دیابت باز جذب گلوکز انجام نمی شود.

وقتی در اثر دیابت قند خون شما بالا می رود، ممکن است بدن نتواند تمام گلوکز را هنگام عبور از کلیه ها دوباره جذب کند؛ در عوض سعی می کند با تولید ادرار بیشتر آن را دفع کند.

به طور طبیعی اگر بدن شما ادرار بیشتری تولید می کند، مجبور خواهید بود دفعات بیشتری ادرار کنید.

اما از آنجایی که برای تولید ادرار نیاز به مایعات است، زمانی که زیاد ادرار کنید، بسیار تشنه خواهید شد و هر چه بیشتر مایعات مصرف کنید، باید بیشتر ادرار کنید.

ممکن است دچار خشکی دهان و خارش پوست شوید.

از آنجایی که بدن شما از مایعات برای تولید ادرار بیشتر از حد معمول استفاده می کند، رطوبت کمتری برای سایر بخش های بدن، مانند دهان و پوست باقی می ماند.

در این شرایط چون بدن در خطر دی هیدراته شدن (کم آبی) است،  به احتمال زیاد دهانتان خشک می شود.

هم چنین به علت کاش رطوبت سطح پوست و و ایجاد خشکی در این نواحی، ممکن است در برخی قسمت های پوست دچار خارش شوید.

• ممکن است دچار تاری دید شوید.

چرخه معیوب تولید ادرار بیشتر و تشنگی بر بینایی نیز تأثیر می گذارد.

زمانی که سطح مایعات بدن در حال تغییر است، ممکن است لنزهای چشم متورم شود که این عامل به طور بالقوه باعث تغییر شکل آنها و از دست دادن توانایی تمرکز می شود که در نتیجه تاری دید را به همراه دارد.

در صورتی که این 4 علامت را تجربه می کنید بهتر است در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید و با نظر ایشان میزان قند خون خود را در آزمایش خون بررسی کنید.

در صورتی که بیش از 45 سال سن دارید و سایر عوامل خطر دیابت، مانند وزن بالا، فشار خون، سابقه ابتلای خانوادگی، عدم تحرک یا فعالیت کم و سطح نامتعارف کلسترول یا تری گلیسیرید را دارید، این علایم را جدی بگیرید و سریعا جهت بررسی بیشتر آن اقدام کنید.

مهم است بدانیم که تشخیص زودهنگام دیابت برای جلوگیری از آسیب عصبی، مشکلات قلبی و سایر عوارض ناشی از دیابت درمان نشده، حائز اهمیت است.

با پزشک خود تماس بگیرید اگر:

• زیاد ادرار می کنید؛
•  معده درد شدید دارید؛
•  احساس تهوع، ضعف و تشنگی شدید دارید؛
•  نفس شما بوی شیرینی یا بویی شبیه بوی استون می دهد؛
• عمیق‌تر و سریع‌تر از حد معمول نفس می‌کشید.