تونل کارپال یک گذرگاه باریک در کف دست است که توسط استخوان ها و رباط ها احاطه شده است.

هنگامی که عصب میانی  این مسیر به دلایلی فشرده می شود، ممکن است سندرم تونل کارپال ایجاد شود  که در ادامه به شرح علایم و علل آن می پردازیم:

علایم

علایم سندرم تونل کارپال معمولا به تدریج شروع می شود و شامل موارد زیر است:

• سوزن سوزن شدن یا بی حسی. معمولا انگشت شست، انگشت اشاره، انگشت میانی یا حلقه تحت تأثیر قرار می گیرند؛ اما روی انگشت کوچک تأثیری نمی گذارد. ممکن است تاثیر آن احساسی مانند شوک الکتریکی در این انگشتان باشد.
• ضعف. ممکن است ضعف به دلیل بی حسی در دست یا ضعف عضلات حرکتی انگشت شست باشد که آن ها نیز توسط عصب میانی کنترل می شوند.

علل

عصب میانی از بازو از طریق تونل کارپال، که یک راه باریک در مچ دست است، به طرف انگشتان امتداد می یابد.

این عصب باعث به وجود آمدن حس در قسمت پایین شست و کف دست، به جز انگشت کوچک، می شود.

هم چنین سیگنال های عصبی برای حرکت ماهیچه های حرکتی شست را فراهم می کند.

تنگی تونل کارپال، به عنوان عامل اصلی، سبب ایجاد فشار روی عصب اصلی و بروز سندرم تونل کارپال می شود.

تعدادی از عوامل به طور غیرمستقیم با سندرم تونل کارپال مرتبط هستند؛

این موارد عبارتند از:

• عوامل آناتومیک (وابسته به شکل بدن). شکستگی یا دررفتگی مچ دست یا آرتروز که باعث تغییر شکل استخوان های کوچک مچ دست می شود، می تواند فضای داخل تونل کارپال را تغییر دهد؛ آن را تنگ تر کرده، به عصب میانی فشار وارد کند.
• جنسیت. به طور کلی سندرم تونل کارپال در زنان بیشتر دیده می شود. این عامل ممکن است به این دلیل باشد که فضای تونل کارپال در زنان نسبت به مردان کوچکتر است.
• شرایطی که باعث آسیب دیدگی عصب می شود. برخی از بیماری های مزمن، مانند دیابت، خطر آسیب عصبی از جمله آسیب به عصب میانی را افزایش می دهد.
• شرایط التهابی. آرتریت روماتوئید و سایر بیماری های التهابی، می توانند بر روی پوشش اطراف تاندون های مچ دست تأثیر بگذارند و به عصب میانی فشار وارد کنند.
•  برخی از داروها.
• چاقی.
• تغییر در حجم مایعات بدن. احتباس مایعات ممکن است فشار داخل تونل کارپال را افزایش دهد و عصب میانی را تحریک کند. احتباس مایعات در دوران بارداری و یائسگی شایع است. سندرم تونل کارپال مرتبط با بارداری بعد از بارداری به خودی خود بهتر می شود.
• سایر شرایط پزشکی. برخی شرایط، مانند یائسگی، اختلالات تیروئید، نارسایی کلیه و خیز لنفاوی میتوانند احتمال بروز سندرم تونل کارپال را افزایش دهند.
• عوامل و شرایط شغلی. کار روی خط مونتاژ به دلیل خم شدن طولانی یا مکرر مچ دست، یا با ابزارهای ارتعاشی، می تواند فشار مضری بر عصب میانی ایجاد یا آسیب عصبی موجود را تشدید کند؛ به خصوص اگردمای محیط کار سرد باشد.

پیشگیری

هیچ استراتژی اثبات شده ای برای پیشگیری از ابتلا به سندرم تونل کارپال وجود ندارد، اما شما می توانید با استفاده از این روش ها فشار روی دست و مچ دست خود را به حداقل برسانید:

• انرژی ای را که به دستانتان وارد می کنید کاهش دهید. برای مثال اگر صندوق دار هستید یا با صفحه کلید کار می کنید، به آرامی کلیدها را بزنید. برای نوشتن طولانی مدت با خودکار، از یک خودکار بزرگ و روان استفاده کنید.
• استراحت های کوتاه و مکرر داشته باشید. در فواصل معین و به آرامی حرکات کششی مخصوص دست و مچ را انجام دهید یا برای مدت کوتاهی به انجام کارهای دیگر بپردازید . حتی چند دقیقه استراحت در هر ساعت هم می تواند موثر باشد.
• به حالت دستانتان توجه کنید. از خم شدن مچ دست به سمت بالا یا پایین خودداری کنید و سعی کنید در موقعیت میانی باقی بمانید. هنگام کار با کامپیوتر، بهتر است صفحه کلید هم ارتفاع با آرنج، یا کمی پایین تر از آن باشد تا کمترین فشار به دستانتان وارد شود.
• وضعیت بدن خود را هنگام کار بهبود ببخشید. ماندن در وضعیت نادرست، شانه ها را به جلو می چرخاند، عضلات گردن و شانه را کوتاه می کند و باعث فشرده شدن اعصاب گردن می شود.
• موس رایانه خود را بازبینی کنید و اطمینان حاصل کنید که راحت است و مچ دستتان را خسته نمی کند.
•  دستان خود را گرم نگه دارید. سرما در محیط کار می تواند باعث درد و سفتی دستان شما شود. اگر نمی توانید دمای محل کارتان را کنترل کنید، دستکش های بدون انگشت که دست و مچ شما را گرم نگه می دارند بپوشید.