بیشتر مشکلات بینایی را می توان به نزدیک بینی، دوربینی، آستیگماتیسم و یا ترکیبی از این سه نسبت داد.

به طور خلاصه نزدیک بینی به معنای توانایی دیدن اجسام نزدیک با وضوح نسبی است، در حالی که دوربینی توانایی مشاهده واضح اجسام دور است.

نزدیک بینی

نزدیک بینی توانایی مشاهده واضح اجسام نزدیک و مشکل در دیدن اجسام دور است.

علت نزدیک بینی

چشم ما با تبدیل نور به تصویر، به ما کمک می کند تا ببینیم. هنگامی که نور به چشم ما برخورد می کند، وارد قرنیه شده و پس از عبور از مردمک به شبکیه می رسد.

شبکیه مسئول انتقال نور به عصب بینایی است که تکانه های الکتریکی را به مغز می فرستد.

هنگامی که شما نزدیک بین هستید، خطای انکساری وجود دارد، به این معنی که نور نمی تواند به درستی بر روی شبکیه متمرکز شود. تصاویر به جای اینکه بر روی شبکیه شکل گیرند، در جلوی آن تشکیل می شوند

خطای انکساری به شکل چشم شما مربوط می شود. شما می توانید با قرنیه بیش از حد گرد یا کره چشم بیش از حد کشیده شده متولد شوید.

هم چنین ممکن است قرنیه با افزایش سن به این اشکال تغییر پیدا کند.

نزدیک بینی را می توان به مسائل زیست محیطی، مانند استفاده از رایانه، تلفن همراه و کتاب خوانی الکترونیک نسبت داد.

علایم

علامت اصلی نزدیک بینی، تار دیدن اجسام از راه دور  است.

به دلیل فشار ناشی از تمرکز چشم ها در طول روز، ممکن است متوجه علایم بیشتری شوید:

• سردرد؛
• دوبینی؛
• خستگی چشم ها یا درد چشم ها.

عوامل خطر، شدت و تشخیص نزدیک بینی

در بیشتر موارد تشخیص نزدیک بینی در کودکان است؛ زیرا چشم آنها با رشد تغییر شکل می دهد.

معمولا اگر فرد در کودکی نزدیک بین تشخیص داده شود، در بزرگسالی نیز نزدیک بین خواهد بود.

ممکن است بزرگسالان نیز به دلیل استرس بصری یا برخی شرایط پزشکی، مانند دیابت دچار نزدیک بینی شوند.

نزدیک بینی با آزمایش های ارزیابی میزان بینایی تشخیص داده می شود.

در این آزمایش ها باید حروف روی نمودار را از فاصله مشخصی بخوانید.

در صورت تشخیص نزدیک بینی، آزمایش های بیشتری برای تعیین نسخه اصلاحی شما نیاز است.

دوربینی

دوربینی بدین معناست که شما می توانید اجسام دور را به وضوح ببینید؛ اما در واضح دیدن اجسام نزدیک مشکل دارید.

علت

دوربینی نیز به دلیل شکل چشم به وجود می آید.

دوربینی به طور معمول در مواردی مشاهده می شود که کره چشم کوتاهتر از حد معمول است یا سطح قرنیه  صاف است. این بیماری به احتمال زیاد به صورت ژنتیکی به شما منتقل شده است.

علایم

افرادی که دوربین هستند ممکن است در خواندن مشکل داشته باشند و موارد زیر را تجربه کنند:

• دوبینی؛
• سوزش یا درد در اطراف چشم؛
• سردردهایی که هنگام مطالعه یا انجام سایر کارهایی که نیاز به تمرکز روی اشیاء نزدیک دارند، ایجاد می شوند.

عوامل خطر، شدت و تشخیص

ممکن است در صورتی که دوربینی در کودکان تشخیص و اصلاح نشود، دچار استرابیسم (انحراف چشم) شوند. چشم اکثر افرادی که دچار اختلال نقص توجه و بیش فعالی هستند، دوربین است.

به کمک معاینه های معمولی چشم می توان دوربینی حاد را تشخیص داد؛ اما این معاینه ها برای تشخیص دوربینی خفیف و متوسط چندان قابل اعتماد نیستند.

اکثر موارد را می توان با ارزیابی انکسار و معاینه سلامت چشم تشخیص داد. برای کودکان خردسال که ممکن است دوربینی داشته باشند، مهم است که به طور مرتب معاینات معمول توسط یک متخصص مراقبت از بینایی انجام شود.

آستیگماتیسم

آستیگماتیسم یکی دیگر از مشکلات رایج بینایی است که در اثر انحنا در شکل چشم ایجاد می شود.

در آستیگماتیسم، انحنای نامنظمی در عدسی یا قرنیه چشم وجود دارد. آستیگماتیسم هنگامی اتفاق می افتد که پرتوهای نوری هنگام عبور از قرنیه و طی کردن طول کره چشم، بسته به این که به کدام قسمت از قرنیه برخورد می کنند، به حالت های گوناگون شکسته می شوند.

آستیگماتیسم بر تار شدن کلی دید در تمام مسافت ها تاثیر می گذارد که می تواند همراه نزدیک بینی یا دور بینی باشد.

عوامل خطر، شدت و تشخیص

برخلاف نزدیک بینی و دوربینی، آستیگماتیسم ممکن است بر اثر آسیب یا جراحی روی چشم ایجاد شود.

آستیگماتیسم را می توان با آزمایش های ارزیابی میزان بینایی، تست انکساری و کراتومتری(وسیـلـه ای بـرای انـدازه گـیـری انـحنا و بازتاب سطح قدامی قرنیه) تشخیص داد.

آیا چیزی با عنوان دید عادی وجود دارد؟

چیزی به عنوان دید “عادی” وجود ندارد. هر فردی دارای عوامل ژنتیکی، رفتاری و شیوه زندگی خاصی است که به میزان کیفیت بینایی آنها در هر زمان کمک می کند. حتی دید شما می تواند بر اساس همین عوامل در طول روز نیز تغییر کند.

شرایطی مانند نزدیک بینی و دوربینی معمولا نیاز به اصلاح با عینک، لنز یا جراحی با لیزر دارند؛ زیرا چشم به طور معمول شکل خود را به تنهایی اصلاح نمی کند.

عینک ها و لنز ها به چشم کمک می کنند تا نور را به درستی منکسر کنند، در حالی که جراحی چشم با لیزر، نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم را از نظر فیزیکی اصلاح می کند.

چگونه می توان از اختلال بینایی جلوگیری کرد؟

در حالی که اختلال بینایی می تواند ارثی باشد، با رعایت نکات زیر می توانید خطر نزدیک بینی و دوربینی را محدود کنید.

1. غذاهای سالم، مانند سبزیجات با برگ تیره و ماهی هایی که دارای اسیدهای چرب امگا 3 هستند، مصرف کنید.

2. از نظر جسمانی فعال بمانید تا خطر ابتلا به بیماری هایی که منجر به مشکلات چشمی می شوند، مانند دیابت، فشار خون و کلسترول بالا، را محدود کنید.

3. در طول روز به چشمان خود استراحت دهید. هر 20 دقیقه استراحت کنید و به مدت 20 ثانیه به چیزی که حدودا 60 سانتی متر از شما فاصله دارد نگاه کنید.

4. از عینک آفتابی استفاده کنید. چشمان شما مستعد آسیب با اشعه UVA و UVB هستند.

5. سیگار کشیدن را ترک کنید. سیگار کشیدن خطر بیماری هایی مانند تباهی لکه زرد و آب مروارید را افزایش می دهد.

آیا درمانی برای اختلالات بینایی وجود دارد؟

بسته به شدت وضعیت شما، ممکن است بتوانید کارهای روزانه را بدون درمان انجام دهید.

با یک متخصص صحبت کنید تا اطمینان حاصل کنید که با وجود اختلال بینایی می توانید فعالیت هایی مانند رانندگی با وسیله نقلیه یا کار با ماشین آلات سنگین را انجام دهید. این فعالیت ها می توانند در صورت وجود اختلالات بینایی خطرناک باشند. اکثر موارد نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم باید توسط پزشک و با لنزهای تماسی، عینک یا جراحی درمان شوند.

اگر دچار نزدیک بینی، دوربینی یا آستیگماتیسم  متوسط هستید، درمان با عینک کمک کننده است. برای موارد شدیدتر، ممکن است بخواهید گزینه جراحی، مانند جراحی لیزر چشم را در نظر بگیرید.