اسکیزوفرنی، اختلال روانی، نادر و پیچیده‌ای است که می‌تواند زندگی فرد را تغییر دهد.

اگر چه کمتر از یک درصد مردم دنیا، احتمال دارد در طول زندگی خود به اسکیزوفرنی مبتلا شوند، این بیماران از توهم‌ها و خیالات باطل (هذیان) رنج می‌برند و در مسائل کاری و اجتماعی نیز با مشکلات اساسی مواجه هستند.

شناخت علایم و عوامل خطرزای اسکیزوفرنی از جمله زمان بروز علایم بیماری، می‌تواند در شناخت نشانه‌های اخطار به شما کمک کند.

علایم اسکیزوفرنی

علایم اسکیزوفرنی به دو گروه تقسیم می‌شوند: علایم مثبت و علایم منفی.

علایم مثبت: به صورت تحریف یا افراط در عملکردهای طبیعی مانند هذیان‌ها، توهم‌ها، کلام غیرسازمان‌یافته، رفتارهای بسیار غیرمعمول و حرکات کاتاتونیک (حرکات بسیار کمتر یا بسیار بیشتر از حد معمول) خود را نشان می‌دهد.

علایم منفی: به صورت کاهش عملکرد معمولی، شامل کاهش بیان عواطف، کاهش توان تفکر و سخن گفتن و همچنین کاهش شروع رفتارهای هدفمند دیده می‌شود.

باور غلطی که در مورد اسکیزوفرنی وجود دارد این است که بیماران دارای شخصیت‌های فروپاشیده هستند. در حالی که واژه اسکیزوفرنی به معنی «دوبخشی شدن ذهن» است و منظور از ذهن، احساسات و فرآیندهای فکر است نه شخصیت افراد.

عوامل خطر و علل ایجاد اسکیزوفرنی

در حالی که تحقیقات، هنوز در پی  مشخص کردن علل ایجاد اسکیزوفرنی هستند، برخی از مطالعات، به تعدادی از محرک‌های احتمالی در خصوص اسکیزوفرنی اشاره دارند:

• عوامل ژنتیکی
• عفونت در زمان تشکیل جنین در رحم
• عفونت جدی در ابتدای دوران کودکی
• عوامل اجتماعی و روانشناختی

آزمایش و تشخیص اسکیزوفرنی

هیچ آزمایش پزشکی برای تایید تشخیص اسکیزوفرنی وجود ندارد، اما در این زمینه غالبا برای رد احتمال سایر اختلالات مغزی، توموگرافی کامپیوتری ( سی تی اسکن) انجام می‌شود.

عموما روانپزشک یا روانشناس، بر اساس اطلاعات دریافت شده از بیمار، خانواده یا دوستان او، در مورد اسکیزوفرنی، تشخیص نهایی را ارائه می‌دهد.

اطلاعاتی مانند:

• مدت زمان وجود علایم بیماری (بیش از ۶ ماه)
• بروز تغییرات در سطح عملکرد فرد
• پیش‌زمینه رشدی
• سوابق پزشکی
• سابقه اسکیزوفرنی در خانواده
• پاسخ به داروها

درمان اسکیزوفرنی

یک مانع اساسی در درمان شخصی که از اسکیزوفرنی رنج می‌برد، همکاری وی و تبعیت از درمان است. برای جلوگیری از عود اسکیزوفرنی، درمان باید در کل عمر و حتی پس از کاهش علایم بیماری نیز ادامه پیدا کند.

در طول دوره‌هایی که علایم بیماری شدیدتر می‌شود، ممکن است نیاز به بستری باشد تا بتوان فرد را ایمن نگاه داشت و مراقبت‌های کافی ارائه کرد.

با اینکه روانشناس یا روانپزشک، تشخیص رسمی را در مورد این اختلال روانی ارائه می‌دهند، مراقبت هماهنگ توسط مددکاران اجتماعی و پرستاران روانپزشکی، به عنوان بخشی از درمان مداوم، الزامی است.

زندگی با بیماری اسکیزوفرنی

پیشرفت‌های دارویی و ارائه سایر روش‌های درمانی، در کمک به بیماران اسکیزوفرنی موثر بوده، اما هنوز نتوانسته‌اند بیماری را علاج کنند.

بسیاری از بیماران اسکیزوفرنی از توانبخشی یا زندگی به همراه کمک بهره می‌برند، که در پیشگیری از مشکلات دیگر مانند سوء مصرف مواد، صدمه زدن به خود، بیماری‌های جسمی یا عود علایم بیماری موثر است.

ادامه دادن درمان بیماری اسکیزوفرنی، بهترین راه برای جلوگیری از مجدد علایم آن است.

افزایش اطلاعات در مورد اسکیزوفرنی می‌تواند در دستیابی به اهداف درمانی و داشتن یک زندگی خوب و موثر به بیمار و خانواده او کمک کند.