ترک اعتیاد
اپیوئیدها، موادی هستند که معمولا برای درمان درد تجویز می‌شوند. اگر چه این داروها، درمان‌های بسیار مفیدی برای درد هستند، ولی ممکن است وابستگی فیزیکی و اعتیاد ایجاد کنند.
اپیوئیدها، موادی هستند که معمولا برای درمان درد تجویز می‌شوند.
این دسته، مواد به دست آمده از خشخاش مانند مورفین، کدئین، هروئین، تریاک و داروهای سنتتیک مانند هیدروکدون و اکسی کدون (که تاثیراتی مشابه دارند) را شامل می‌شود.
اگر چه این داروها، درمان‌های بسیار مفیدی برای درد هستند، ولی ممکن است وابستگی فیزیکی و اعتیاد ایجاد کنند.
بر اساس آمار موسسه ملی سوء مصرف داروها در ایالات متحده آمریکا، 1/2 میلیون نفر در آمریکا و حدود 36 میلیون نفر از مردم دنیا، اپیوئیدها را به شکل سوء مصرف می‌کنند.
کاهش یا متوقف کردن میزان مصرف اپیوئیدها، علایم ناشی از ترک را ایجاد می‌کند.
این امر زمانی صادق است که از این مخدرهای دارویی با دوز بالا و بیش از چندین هفته استفاده شود که در این صورت بسیاری از سیستم‌های داخلی بدن دچار تغییرات شده و اعتیاد بروز می‌کند.
علایم ترک به این خاطر ایجاد می‌شود که بدن برای مطابقت با شرایط بدون مواد مخدر به زمان نیاز دارد.
این علایم از حالت ملایم تا شدید را شامل می‌شود. اپیوئیدها به گیرنده‌های اپیوئیدی در مغز، نخاع و دستگاه گوارش متصل شده و تاثیرات خود را بر جای می‌گذارند.
البته مغز به صورت طبیعی، اپیوئیدهای مورد نیاز خود را که در کاهش درد، کاهش سرعت تنفس و حتی در پیشگیری از افسردگی و اضطراب موثرند، می‌سازد.
با این حال، داروهای اپیوئیدی موجود در بازار با عملکردی مشابه عملکرد اپیوئیدهای طبیعی، اثرات یکسانی را ایجاد می‌کنند.
علل ایجاد علایم ترک اعتیاد
در صورتی که به مدت طولانی از مواد مخدر استفاده می‌کنید، بدن شما نسبت به تاثیرات آن مقاوم می‌شود.
بنابراین با گذشت زمان برای تاثیرگذاری به مقادیر بیشتری از آنها نیاز دارد.
استفاده طولانی مدت از این داروها، در گیرنده‌های عصبی مغز تغییراتی ایجاد می‌کند، به شکلی که باعث می‌شود گیرنده‌ها برای انجام فعالیت طبیعی خود به آنها وابستگی پیدا کنند. علایم ترک مواد مخدر، پاسخ فیزیکی بدن به عدم وجود ماده مخدر است.
علایم ترک اعتیاد
این علایم ممکن است در افراد مختلف به اشکال متفاوت بروز کند ولی به طور کلی علایم اولیه ترک، 24 ساعت پس از توقف مصرف ایجاد شده و شامل موارد زیر می‌باشد:
- درد عضلانی
- بی‌قراری
- اضطراب
- اشک ریزی
- آبریزش بینی
- تعریق زیاد
- مشکل در خوابیدن
- خمیازه کشیدن
علایم بعدی که ممکن است با شدت بیشتری بروز کنند شامل موارد زیر می‌باشد:
- اسهال
- انقباضات شکم
- · مورمور شدت پوست
- حالت تهوع و استفراغ
- گشاد شدن مردمک چشم و احتمالا تاری دید
- تند شدن ضربان قلب
- فشار خون بالا
با این حال اگرچه این علایم ناخوشایند هستند ولی معمولا طی 72 ساعت تا یک هفته پس از ترک، به طرز چشم گیری کاهش می‌یابند.
درمان‌های موجود برای ترک اعتیاد به اپیوئیدها
ترک اپیوئیدها ممکن است بسیار آزاردهنده باشد.
درد ناشی از ترک اعتیاد می‌تواند با استفاده از استامینوفن، آسپیرین یا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن درمان شود. مصرف مایعات و استراحت کافی می‌تواند در درمان فرد موثر باشد.
داروهای ترکیبی شامل اپیوئیدهای ضعیف (بوپرنورفین) و مسدودکننده اپیوئیدی (نالوکسان) باعث ایجاد علایم ترک اعتیاد شده و شدت و طول مدت دفع مواد مخدر از بدن را کوتاه تر می‌کنند.
البته متادون برای درمان طولانی مدت استفاده می‌شود؛ در حالی که متادون یک اپیوئید قوی است اما مصرف کاهشی و کنترل شده آن می‌تواند علایم ناشی از ترک اعتیاد را کاهش دهد.
مشکلات ناشی از ترک اعتیاد
تهوع و استفراغ می‌تواند منجر به ورود محتویات استفراغ به درون شش‌ها و عفونت ریه شود.
اسهال، یکی دیگر از علایمی است که به دلیل برهم زدن تعادل آب و الکترولیت می‌تواند منجر به ایجاد مشکلات قلبی خطرناک شود، به همین خاطر لازم است مایعات از دست رفته بدن جبران شود.
در پروسه ترک اعتیاد این نکته مهم است که همواره پزشک را در جریان وضعیت خود قرار دهید و نهایت همکاری را با وی داشته باشید، چرا که این امر ترک را برای شما راحت تر خواهد ساخت و از عواقب بعدی آن نیز جلوگیری می‌کند.
