مدت ها است که به والدین توصیه شده است تا نوزادان را در تخت یا گهواره خودشان بخوابانند تا احتمال سندرم مرگ ناگهانی کودک در خواب را کاهش دهند.

اما، بر اساس یافته های یک تحقیق جدید، هم چنان از هر پنج نوزاد یک نوازد در تخت والدین خود می خوابد.

برای کاهش خطر سندرم مرگ ناگهانی کودک در خواب، آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند تا والدین به مدت حداقل شش ماه، یا ترجیحا تا یک سال، با نوزاد در یک اتاق بخوابند.

بنابر توصیه این آکادمی، بهتر است والدین نوزاد را در تخت خودشان نخوابانند. هرچند ممکن است  متخصصان اطفال توصیه های دیگری در این مورد به والدین کنند.

بر اساس تحقیق های صورت گرفته،  59 درصد از مادران اعلام کرده اند که تصمیم دارند تا کودک را در اتاق خواب خودشان، اما در تخت جدا، بخوابانند. اما تنها 45 درصد از این تعداد در عمل این تصمیم را اجرا کردند.

دکتر کلاماس، که این تحقیق را اجرا و روی آن مطالعه می کند، اعلام کرده است” ما متوجه شده ایم که بسیاری از مادران، بر خلاف توصیه آکادمی اطفال آمریکا، نوزاد را در تخت خواب خودشان می خوابانند.”

این استاد دانشگاه می گوید دلایل متفاوتی وجود دارد که والدین نوزاد را در تخت خودشان می خوابانند.

 تعدادی از شرکت کنندگان در این تحقیق بر این باورند که برای تغذیه نوزاد با شیر مادر، کودک باید در تخت خواب مادر بخوابد. در برخی فرهنگ ها هم خوابیدن نوزاد در تخت مادر یک هنجار اجتماعی است. گاهی هم والدین فضای امن دیگری ندارند تا کودک در آن جا بخوابد.

اما چرا مهم است تا کودک در تخت خواب والدین نخوابد؟

نگرانی اصلی خفگی تصادفی کودک است.

ما اغلب از تشک و بالش های نرم و روانداز های گرم و نرم و ضخیم استفاده می کنیم. همین موارد خطر خفگی ایجاد می کنند.

افراد تصور می کنند در چنین لحظه ای از خواب بیدار می شوند؛ اما وقتی کودک در حال خفگی است، اغلب این اتفاق بی صدا رخ می دهد.

دکتر پارخ، یکی دیگر از متخصصان اطفال در آمریکا، می گوید خواباندن نوزاد در تخت مشترک با والدین یکی از بزرگ ترین عوامل خطر سندرم مرگ ناگهانی کودک در خواب است.

هنگامی که والدین در خواب غلت می زنند یا به طور اتفاقی چیزی مانند رو انداز، دهان کودک را می پوشاند ممکن است باعث خفگی کودک شود.

حتی صرفا خوابیدن چند نفر در کنار کودک ممکن است منجر به کاهش سطح اکسیژن شده  و همین امر کودک را بیشتر در معرض خطر قرار می دهد.

در مطالعه ای که انجام  شد، حدود 3300 خانم، که به تازگی مادر شده اند، شرکت داشتند.

این گروه وقتی کودک بین 2 تا 6 ماه سن داشت، نظرسنجی را پر کردند.

مادران به سوالاتی در مورد محل خواب  کودک طی دو هفته گذشته و همچنین محل خوابی که برای دو هفته پیش رو در نظر داشتند، پاسخ دادند.

پنجاه و یک درصد از مادران گزارش دادند که به طور اختصاصی با کودک در یک اتاق خوابیدند.

بیست درصد از مادران پاسخ دادند که حداقل در برخی مواقع با کودک در یک تخت خوابیده اند.

ده درصد در تمام مواقع روی یک تخت خوابیده و حدود 24 درصد هم پاسخ دادند که می خواهند با کودک روی یک تخت بخوابند.

وقتی در مورد عادات خوابی که برای دو هفته پیش رو در نظر گرفته اند از مادران سوال شد، تقریبا بیشتر مادران پاسخ دادند  که تصمیم دارند تا کودک را در اتاق دیگری بخوابانند.

هنگامی که پزشکان به مادران گفتند تا تنها در یک اتاق مشترک با کودک بخوابند اما کودک را روی تخت خودشان نخوابانند، احتمال کمتری داشت تا آن ها برنامه ریزی کنند که با کودک روی یک تخت مشترک بخوابند.

 دکتر کلاماس اظهار امیدواری کرد که این مطالعه تفاوت های احتمالی بین آنچه والدین برنامه ریزی می کنند با آنچه در واقع انجام می دهند را نشان دهد.

دکتر کلاماس می گوید ” متخصصان اطفال باید بدانند موانع احتمالی برای یک خواب ایمن چیست. بهترین حالت این است که این گفت وگوها قبل از خستگی و استرس های اولیه والدین (به دلیل به دنیا آمدن نوزاد) صورت بگیرد.”

وی در ادامه می گوید ” ما وقت زیادی را صرف آماده کردن مادران برای تولد نوزادشان می کنیم اما عملا هیچ زمانی را صرف  آماده کردن آن ها به عنوان والدین نمی کنیم.”

دکتر پارخ معتقد است که نکته کلیدی در این میان برنامه ریزی است. او می گوید: ” این تحقیق نشان داد که حتی اگر بهترین نیت را داشته باشید، ممکن است در عمل بهترین روش خواب را به کار نگیرید. بهتر است قبل از به دنیا آمدن نوزاد در این مورد فکر کنید. یک گهواره تهیه کرده و در اتاق خواب خود قرار دهید تا برای تغذیه کودک از طریق شیر مادر هم مشکلی نداشته باشید.”